Tarihi değiştirmeye kalkışmak, belirli tipten siyaset adamlarının başvurduğu bir yöntemdir. Bunun ardında genellikle “radikal” sayılacak bir ideoloji yatar. Bu siyaset adamı tipinin bir “dava”sı vardır. Ülkeyi oldukça kökten bir biçimde değiştirmek istiyordur. Ülkeye vermek istediği biçimi de “tarihte de böyleydi” diye haklı gösterme taktiği güder. New York Times’da bir yazı okudum: Hindistan ve Modi hakkında.
‘Kürdler ‘yenilmiş’ aktörler olarak düşünülse de hala meydan okumaları egemenleri tarafından yazılan ve tatbik edilen tarihi kabul etmedikleri anlamına geliyor.’ EHESS-Paris Siyaset Bilimi’nden Tuncay Şur ve Tunceli Üniversitesi Tarih Bölümü’nden Yalçın Çakmak derledikleri “Kürt Tarihi ve Siyasetinden Portreler” adlı eser ile Kürt biyografyasına önemli bir katkıda bulundu. Prof. Dr. Hamit Bozarslan’ın önsözüyle katkıda bulunduğu kitapta, Vural
Tarihin bu denli ilgi konusu olması kuşkusuz, iktidarın geçmiş, şimdi ve gelecek kurgusunu bu alan üzerinden yürütmesi ile alakalı. Son on yılda tarihe olan ilginin giderek arttığı söylenebilir. Nerdeyse her TV kanalında bir tarih programı mevcut. Akademik unvanlarını bu programlarda yükseltenler, profesör unvanını ekrana koca harflerle yazdıranlar da oldu. Programlardaki artışın nedeni tarihin anlaşılması veya
Bir noktadan sonra anlattıkları, daha doğrusu örttükleri şeye değil, üslûba bakıyor insan. Akademik dil, etik ve yaklaşımı filan geçelim, soru çok doğrudan: İnsan nasıl bu kadar kolay yalan söyler? Üniversitelerin zevksiz odalarına kapanan kumaş pantolonlu tarih memurları, epistemik/semantik bir örtü örüp tarihin üstüne gererler. Sayısız tarihsel belgeyi tahrif etmekte ustadırlar. Bir tezin konusu kazara “azınlıklar”
