Roman yazarının size sunduklarından sonuna kadar faydalanmak istiyorsanız muazzam duyarlılıkta bir algıya sahip olmakla kalmamalı, aynı zamanda hayal gücüne de sahip olmalısınız. Öncelikle başlığın sonundaki soru işareti üzerinde durmak isterim. Bu soruyu kendime göre cevaplasam bile cevap, yalnızca benim için geçerli olacaktır. Okumak konusunda birine verilebilecek en iyi tavsiye, tavsiye almamasını, kendi içgüdülerini dinlemesini, kendi
Bu sıra dışı macera ancak Virginia Woolf’un psikolojinin bütünüyle dışarıda bırakıldığı bir kurmaca düşlemesiyle mümkün olmuştur. Virginia Woolf’un külliyatı zamanımızda ender rastlanan eserlerden oluşur, edebiyattaki kalıplaşmış kurallara aşırı dirençli oluşuyla ön plana çıkar. Anlatıları, herkesçe kabul gören kuralları reddeder ve yeni zorunluluklar keşfeder; teamüllerden bağışıktır ve geleneğin keyfi taleplerine hiçbir şey borçlu olmadığından yükümlülükleri çok
Birçok eleştirmen, Woolf’un yöntemlerindeki “kişidışılığın”, onun “benliksiz dünyasının”, anlatıcıyı “imhasının”, her şeyi bilme gücünden “vazgeçmesinin” yani anlatısal yokluklarının altını çizmiştir. Bunların yerine ben Woolf’un anlatıdaki “mevcudiyetlerinin” üstünde durmak istiyorum. Hiçbir zaman tanrı gibi vaaz vermedim ya da buna razı olmadım, kimse de olmamalı. – Virginia Woolf, “Clive Bell’e Mektup” Hiçbir şey birleşmiş görünmüyordu. Ayrı ayrı
Virginia Woolf’un döneminde fotoğraflarla ilişkimiz bugünkü düzeyinden çok uzaktı elbette, ancak Woolf bir bakıma şanslıydı, zira etrafında, o dönem fotoğraf konusunda nam salmış isimler vardı. Örneğin, Britanya fotoğrafçılığının en önemli figürlerinden Julia Margaret Cameron, Woolf’un annesi Julia Jackson’ın kuzeniydi ve ailenin pek çok fotoğrafına imza atmıştı. Cameron dışında, Woolf’un yakın çevresinden Ottoline Morrell ve Vita
