Türkiye’de çoğulculuklarıyla övünen futbol eleştirmenleri, kullandıkları yöntemler sonuçta birbirinden pek de farklı olmadığı için hepsini kaynaştırabildiklerini ve böylece işlevsel bir oyun algısına ulaşabileceklerini sanıyorlar. Oysa aslında kaynaşan ve işlevsel hale gelen bir şey yok. Ayrıca bu “yöntemlerin” bazıları aslında yöntem bile sayılmaz. 1990’lı yılların ya da en azından bu on yılın ilk yarısı, has futbolseverler
Guardiola’nın devrim niteliğindeki buluşu, pozisyonu, yeniden inşa ederek, bu eylem dizisi işini, belirli ortak ve bitişik pozisyonları aynı sistem bütünlüğüne dahil etmesidir. Soyut pozisyon kavramını, doğaçlamanın belirsizliğinden azade ederek, somut ve gelmekte olan pozisyon için işlevsel hale getirmiş olmasıdır. Dünya futbolunun zirvesinde çok ciddi değişim var adeta alarm zili çalıyor. Zirvenin iki belirleyici öznesi olan
Bu sezon ilk kez Diyarbekirspor’u izleme fırsatı buldum. Görece kendinden çok güçlü bir takıma karşı mücadele ediyordu. Teknik Direktör Sabahattin Dinçel’in oyunun hangi halini stratejik oyun amacı haline getirdiğini anlayamadım. Çünkü neredeyse bütün maç boyunca orta saha, adeta baypas edilmişti. Ziraat Türkiye Kupası eleme maçında, rakibi Eskişehirspor’u 2-1 yenen Diyarbekirspor, bir tür “rüştünü ispat etti”
Eğer bir teknik adam başta Nzonzi olmak üzere Radamel Falcao, Ryan Babel, Jean Michael Seri ve Mario Lemina’nin potansiyel yeteneklerini fark etmemişse ve bu yetenekler için yetenekli bir oyun inşa edememişse, açıkça söylemek lazım gelir ki, o futbol adamının mesleki bilgilerinden kuşkulanmak için elimizde yeterli veri var demektir. Maçın bitiminde Fatih Terim,’’ iyi oynadık, birlikte
