Mehmet Atlı politik bir atmosferde müziğini dışsal bir mekâna dönüştürüp aşkın olana dayatıyor. Bu dışsallık aynı zamanda boşlukta hareket halinde olan sesinin ve müziğinin görünmeyen tarafını daha da bir muğlaklaştırıyor. Çünkü sanatçının içkin halinin hiçbir zaman bir netliğe bürünmemesi gerekir. Hele bu gündelik hayatın pratiğiyse bu tarz olguları bir kenara bırakması gerekir. Bu bağlamda gündelik